Za datę powstania Zakładów Wapienniczych Kujawy uznaje się rok 1860. Wtedy to, podczas wiercenia studni we wsi Bielawy, natrafiono na złoże kamienia wapiennego pochodzenia jurajskiego. Początkowo urobek wydobywano za pomocą kieratu (zdj. 1), do kruszenia skały służyły kilofy i łomy, a sam surowiec transportowany był na taczkach. Pierwsze wypalanie odbywało się w najprostszym piecu polowym. Piec ten został wybudowany na zlecenie pierwszego właściciela Ryszarda Holtza, który założył fabrykę pod nazwą: "Hansdorfer Kalwerke, Firma Holtz i Spółka". W 1882 roku Zakłady w Bielawach przejęła firma Gogolińsko-Górażdżańskie Zakłady Wapiennicze.

Na początku XX wieku funkcjonowały już dwa zakłady przeróbki kamienia wapiennego w Piechcinie i Wapiennie, w których wypalano wapno w 2 piecach kręgowych Hoffmanna. Pierwszy z tych pieców został wybudowany w 1889 roku (zdj.2, zdj.3, zdj.4). W roku 1922 narodziła się, po raz pierwszy polska, spółka akcyjna: "Fabryka Wapna i Cementu Piechcin, Towarzystwo Akcyjne w Piechcinie pod Pakością". Zakłady rozpoczęły produkcję wapna budowlanego, hydraulicznego, nawozowego dla rolnictwa oraz kamienia wapiennego dla cukrowni, zakładów sodowych oraz odlewni. Spółka istniała do momentu wybuchu II wojny światowej. Po wojnie, początkowo pod władzą robotników, Zakłady działały pod nazwą Pomorskie Zakłady Przemysłu Wapienniczego w Piechcinie i Wapniennie. Połączenie obu Zakładów w jedno przedsiębiorstwo nastąpiło w roku 1951.

Przełomową decyzją dla Kujaw był rok 1956, kiedy to wprowadzono pełną mechanizację urabiania skały w kamieniołomach oraz wybudowano nowoczesny zakład przeróbczy, wyposażony w dwa piece obrotowe typu Polisius. W 1961 roku oddano do eksploatacji zakład przeróbczy w Bielawach (zdj. 5), a w 1969 roku nastąpiło połączenie Kujawskich Zakładów Przemysłu Wapienniczego i Cementowni Kujawy w Budowie i utworzono Kombinat Cementowo-Wapienniczy Kujawy w Bielawach. W 1975 roku otwarto drugi wydział produkcyjny Bielawy II i wybudowano dwa piece Maerza o wydajności 450 ton na dobę każdy (zdj. 6, zdj. 7, zdj.8).

Przejęcie, w 1995 roku, większościowego pakietu akcji przez Grupę Lafarge pozwoliło przyspieszyć procesy inwestycyjne. Znacząca była tu kompleksowa modernizacja pieców Maerza, po której stały się one jedną z najnowocześniejszych instalacji do wypalania wapna w Polsce. Stary wydział Bielawy I postawiono w stan likwidacji.

1 marca 2002 roku Zakład wyłączył się ze struktur Lafarge Cement Polska S.A. i stał się odrębną jednostką ekonomiczną pod nazwą Lafarge Wapno Sp. z o. o. Zmiana w globalnej strategii Grupy Lafarge spowodowała decyzję o likwidacji Dywizji Wapienniczej.

2 lipca 2003 roku spółka została sprzedana Grupie CRH. Udziały spółki nabyły Zakłady Przemysłu Wapienniczego Trzuskawica S.A. (www.trzuskawica.pl), będącej członkiem Grupy Ożarów. Zmiana właściciela pociągnęła za sobą zmianę nazwy. Odwołując się do tradycji Zakładu Wapienniczego Kujawy, od 4 sierpnia 2003 roku oficjalna nazwa spółki brzmi KUJAWY WAPNO Sp. z o.o.

Historia Zakładu Wapienniczego Kujawy to nie tylko zmiany strukturalne i technologiczne. Ciągłe dostosowywanie się do wymagań w zakresie ochrony środowiska stało się priorytetowym zadaniem. W 1998 roku opracowano Politykę Jakości zorientowaną na klienta, zapewniającą dostarczenie wyrobów najwyższej jakości zgodnych z obowiązującymi normami. Pod koniec 1999 roku Zakład otrzymał certyfikat na zgodność Systemu Jakości z normą PN-ISO 9002 w zakresie produkcji wapna. 28 kwietnia 2003 roku jednostka certyfikująca TÜV Management Service GmbH potwierdziła wdrożenie nowego Systemu Zarządzania Jakością ISO 9001. 22 lipca 2004 roku ta sama jednostka certyfikująca TÜV Management Service GmbH potwierdziła wdrożenie Systemu Zarządzania Środowiskiem ISO 14001.
Aktualnie trwają prace nad przyjęciem kolejnej normy 18000 (zarządzanie bezpieczeństwiem pacy).