1. Zaprawy murarskie i tynki

Wapno hydratyzowane (budowlane) stosowane jest jako dodatek do zapraw murarskich i tynkarskich. Wapno to może być bezpośrednio na budowie dodane do mieszanki cementu, piasku i wody; może też być zastosowane jako dodatek w produkcji gotowych, suchych zapraw. Zaletą zapraw z dodatkiem wapna jest dobra plastyczność, łatwa urabialność, dobra przyczepność oraz porowatość zapewniająca dobrą paroprzepuszczalność wykonanych tynków.
Wraz z rozwojem chemii budowlanej, na rynku zaczęły pojawiać się nowe produkty "zastępujące" wapno, popularnie nazwane "plastyfikatorami". Produkty te nie mogą w pełni zastąpić wapna w zaprawach, ponieważ, jak dowodzą badania, pogarszają one często właściwości chemiczne i fizyczne mieszanki. Gorsza jakość zaprawy uzyskanej, przy zastosowaniu plastyfikatora, nie jest także rekompensowana przez, tak szeroko reklamowany przez producentów plastyfikatorów, zysk ekonomiczny.
Usunięcie wapna z zapraw stosowanych jako tynki wewnętrzne powoduje pogorszenie mikroklimatu i utrudnia regulację wilgotności w pomieszczeniach, co może doprowadzić do wykraplania się wody na powierzchni tynków i powstawania zagrzybień ścian, między innymi przez utratę właściwości higienizacji zapraw wykonanych bez dodatku wapna. Z kolei, w przypadku tynków zewnętrznych, próby zastąpienia wapna innym produktem kończą się pogorszeniem niemalże wszystkich właściwości, których od takiej zaprawy się wymaga. Pogarsza się plastyczność, przyczepność i urabialność. Wapno także powoduje rozjaśnienie zaprawy zmniejszając tym samym zużycie drogich barwników lub likwidując konieczność wprowadzenia droższego cementu białego.
Nikomu dotychczas nie udało się wynaleźć produktu lub technologii, które kompleksowo nadawałyby zaprawie istotnych dla niej właściwości, tak jak to czyni wapno - materiał sprawdzony i stosowany w budownictwie od kilku tysięcy lat. Nikt nie da gwarancji, że zaprawa bez wapna, po dłuższym okresie czasu, nie ulegnie innym niekorzystnym zmianom. Próby zastąpienia wapna w zaprawach powodują zwiększenie zużycia innych materiałów, co czyni takie działanie praktycznie nieopłacalnym ze względu na koszt tych materiałów.

2. Cegła wapienno-piaskowa (silikat)

Cegła wapienno-piaskowa to zwarta mieszanka wapna palonego i piasku krzemowego, która poddawana jest procesowi autoklawizacji (utwardzanie i hartowanie w wysokiej temperaturze w specjalnych instalacjach, tzw. autoklawach), następnie prasowana i chłodzona. Wapno palone jest tu substancją wiążącą i nadającą specyficzne właściwości, takie jak lekkość i odporność. Cegła silikatowa, dzięki tym właściwościom, stała się wyrobem konkurencyjnym wobec cegły czerwonej.

3. Beton komórkowy

Beton komórkowy to mieszanina wapna palonego mielonego, piasku, cementu i sproszkowanego aluminium. Po wlaniu mieszaniny do specjalnych form, w komorze nagrzewającej następuje jej spulchnienie i wyrośnięcie. Po wyciągnięciu z form, bloczki poddawane są autoklawizacji (utwardzaniu i hartowaniu w wysokiej temperaturze w specjalnych instalacjach, tzw. autoklawach). W produkcji betonu komórkowego wapno palone jest wiązadłem, które nadaje mu cech lekkości i termoizolacji. Lekkość osiągana jest dzięki "bąbelkom powietrza" powstałym w czasie reakcji gaszenia wapna przy udziale sproszkowanego aluminium. Taki beton, lekki, ekonomiczny, i w zależności od zawartości cementu, bardziej lub mniej odporny, znajduje wiele zastosowań.

4. Farby mineralne

Farby mineralne (białe lub po dodaniu odpowiedniego barwnika - kolorowe) stosowane są do malowania tynków. Produkowane na bazie wapna hydratyzowanego, są przyjazne środowisku, paroprzepuszczalne, tanie w produkcji i posiadają właściwości higienizujące. Fasada pomalowana taką farbą jest nie tylko estetyczna, ale i chroniona przed rozwojem szkodliwych mikroorganizmów.
Nierzadko stosuje się również samą wodną zawiesinę wapna hydratyzowanego (mleczko wapienne) do gruntowania, bielenia i dezynfekcji ścian budynków gospodarczych, jak i drzew owocowych.